Το κουδούνισμα στα αυτιά μου, οι ήχοι των χτυπημάτων που επιβεβαίωναν την καταστροφική τους δύναμη...
Ήταν επικεντρωμένοι ο ένας στον άλλον, αγνοώντας τα πάντα γύρω τους και να μη σταματάνε ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Μπροστά σε τόση ωμή δύναμη, ένιωθα λες και χτυπούσαν εμένα την ίδια!
Ο παππούς μου, ο οποίος είχε πάντα χαμογελαστό και συμπαθητικό πρόσωπο...
...είχε μια έκφραση, όταν συγκεντρωνόταν, που ήταν τόσο σοβαρή που σε τρόμαζε.
Ολόκληρο το σώμα μου έτρεμε με φόβο καθώς προσπαθούσα απεγνωσμένα να συγκρατήσω τα δάκρυα στα μάτια μου...